99 opvattingen over normaal in Utrecht

Liesbeth: ‘Wat mij verrast is dat de jongeren, ouders, beleidsmedewerkers en professionals die aan het onderzoek deelnamen maar liefst 99 verschillende opvattingen over normaliseren hebben. Als je het aan jongeren vraagt, geven ze vaak een ander antwoord dan ouders of beleidsmakers.

Beleidsmedewerkers noemden ‘de sociale en fysieke omgeving benutten.’ Bij ouders staat ‘leren omgaan met situaties van pijn en lijden’ bovenaan. Maar jongeren hadden daar minder mee. Zij vinden ‘variatie accepteren’ het belangrijkst. Als beleidsmakers moeten we luisteren naar wat jongeren vinden en willen. Anders sluit de jeugdhulp niet goed aan bij wat zij nodig hebben.’

Liesbeth: ‘Het past bij de puberteit om struggles te hebben en zo te ontdekken wie je bent. Onzekerheid, veel gamen of te laat thuiskomen kunnen daarbij horen. Omgaan met de puberteit kan voor jongeren en hun ouders zoeken zijn. Als ouders zien dat andere gezinnen dit ook lastig vinden, kunnen ze steun aan elkaar hebben en van elkaar leren hoe ze hun kinderen ondersteunen.’

Bastiaan: ‘Het is mooi als mensen van elkaars ervaringen kunnen leren. Als ouders opvoedproblemen bespreken en horen hoe andere gezinnen die oplossen.’

Bastiaan: ‘Onlangs verscheen een onderzoek waaruit bleek dat het cijfer dat jongeren geven voor hun leven en geluk, een punt was gezakt. Het toont in welke tijd we leven.’

Tom: ‘Het komt door de competitieve maatschappij. Op sociale media plaatst iedereen perfecte plaatjes. Als jongeren op school superhoge cijfers halen, zetten ze die ook online. Ik haal zessen. Dat is toch ook voldoende? Maar ouders vergelijken constant. Sommigen vinden het al erg als een jongere een praktische opleiding volgt.’

Liesbeth: ‘Vergelijken is onderdeel van de prestatiedruk die ouders, docenten en jongeren – vaak onbewust – aan zichzelf en elkaar opleggen. Als je vergelijkt, verlies je altijd wel ergens.’

Liesbeth: ‘Uit de gesprekken met jongeren en ouders merkten we: normaliseren is niet één onderwerp en het ziet er overal anders uit. Bij het thema scheiden betekent het iets anders dan in de voorschoolse opvang. Het is een containerbegrip dat niets zegt – of eigenlijk zegt het van alles. Dus is onze stedelijke visie dat normaliseren onderdeel is van je werk als beleidsmaker, al verschilt het hoe je er ruimte aan geeft. Overigens is de visie geen document met een stempel, maar een werkwijze vanuit het bewustzijn: we zijn allemáál van normaliseren.’